Όλοι πλέον μελετητές και αρθρογράφοι συγκλίνουν στην εξής εκτίμηση: Από την αρχή της εισαγωγής του ευρώ, η Γερμανία είχε ως στόχο την οικονομική κυριαρχία της επί της Ευρώπης μέσω του ευρώ. Εργάστηκε μεθοδικά και σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση και κέρδισε την οικονομική υπεροχή μέσω του φαινομένου των συγκοινωνούντων δοχείων αφυδατώνοντας οικονομικά τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως τις χώρες του Νότου.
Κάποια στιγμή όμως μετά την παγκόσμια κρίση του 2008, διαπίστωσε ότι η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει, με τις χώρες της ζώνης του ευρώ τη μια μετά την άλλη, με πρώτη την Ελλάδα, να οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία και το ευρώ να τείνει να διαλυθεί. Τότε και προκειμένου να διασωθεί η κατάσταση, αποφάσισε να επιβάλει δημοσιονομική πειθαρχία στην ευρωζώνη και πρώιμη γερμανική κυριαρχία μέσω της τρόϊκας. Γνωρίζει όμως πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα επιτύχει όχι φυσικά εξ αιτίας του γερμανόδουλου ελληνικού πολιτικού συστήματος και του τρομοκρατημένου από το καθεστώς ελληνικού λαού, αλλά από άλλες πιο ελεύθερες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Έτσι λοιπόν η Γερμανία φτάνει τώρα με ταχύτητα στο σημείο «χωρίς επιστροφή». Είτε θα παραμείνει στο ευρώ και θα αναγκαστεί να αναδιανείμει τα κέρδη της στην ευρωζώνη, χάνοντας οριστικά το όνειρο της κυριαρχίας της στην Ευρώπη, είτε θα αποχωρήσει από το ευρώ η ίδια.
Εκτιμούμε πως θα αποχωρήσει από το ευρώ, αλλά προσπαθεί τουλάχιστον να παρατείνει το χρόνο μέχρι να περάσουν οι γερμανικές εκλογές. Όμως, τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, που βλέπουν τι έρχεται, θα πρέπει να την πιέσουν εδώ και τώρα να αποφασίσει και όχι να της δώσουν το χρόνο να αποχωρήσει ομαλά και συντεταγμένα σε βάρος των δικών τους οικονομιών.
Πέτρος Χασάπης
Δημοσίευση σχολίου